ریحانه بهشتی

دوستم راست میگفت تابچه هاراه نیفتادند همش میگیم وای چرازودترراه نمیفتند... وقتیم راه میفتند همش داریم میگیم یه دقیقه بشین واروم باش... حالاحکایت ماوفاطمه بانو... ازصبح تاخودشب من ودخترم پیاده روی داریم کلا...

امشب ٢٦اذر١٣٩٣؛توشبستان برای اولین بار باتلاش فراوون ازوسط بلندشدی ودوباره به مسیرت ادامه دادی.تاالان هروقت میفتادی خودم دوباره بلندت میكردم ولی حالادیگه تواین موردهم مستقل شدی...شورواشتیاق فراوونی داری به راه رفتن البته ناگفته نمونه فضای باز ووسیع شبستان ویه شب درمیون همه اونجاراپیاده روی كردن كمك زیادی به تسلطت توراه رفتن كرد... پ.نوشت؛انقدرپیشرفت بچه هاتوراه افتادن سریعه كه اصلایادم رفته تاچندهفته پیش چه غصه ای میخوردم برای راه نیفتادنش خدایابه خاطرهمه نعمتای بی منتت شكر...

ازدرمسجدواردمیشویم من ...خانم فاطمه ...خواهری...اقا طاها... نوگلادونفری سواركالسكه اند ..خواهری به خادم دم در گفت...داریم سربازمیبریم یاصاحب عصر وزمانم بپذیرشان به عنوان سربازهای كوچكت... اصلانذرقیامت كردیمشان... شایداین جمعه بیاید...شاید

باداااااااا......دابااااااااا.. چندلحظه بعد... دابااااااا......بادااااااااا... صداهای اغلب اوقات وقتهای بیداری.... یادم باشه وقتی بزرگ شدی حتمامعنیشون راازت بپرسم....

تواتاق مشغول تمیزكردن بودم كه متوجه شدم صدات نمیادفهمیدم داری یه كارخاصی انجام میدی كه چیزی نمیگی ...اومدم سمت حال...دیدم بله...یه طرف صورتت قهوه ای بود بالای چشمت صورتی...دستات قرمز...روی لپات پراكلیل...خلاصه توخودحدیث مفصل بخوان ازاین مجمل پ.نوشت ؛عنوان مطلبا دقت كردین...خلاقیته دیگه كاریش نمیشه كرد

یادم میاد دقیقاهمون روزی كه ازداروخونه تست گرفتم توراه برگشت به خونه توخیابون یه خانمی رادیدم بادوتابچه...همونجاازته دل ازخداخواستم طعم مادرشدن رابهم بچشونه... حالا... من مادرشدم اماواقعاهدفم ازفرزنداوری چی بود وچی هست؟رضای خدا یا... یادم میادیه روزازماه های اخرتابه دنیااومدن فاطمه بانو به پدرم پیام دادم برای عاقبت بخیری ماونسلمون دعاكنید،پدرم جواب زیبایی رادادند؛كه ایه ای ازقران بااین مضمون بودكه شجره طیبه ازاصل پاك نشات میگیره... حالا...من همون ریشه ام امااصل پاكم یا... یادم میادماه رمضون قبل ازعقدمون شب بیست ویكم تومسجدفاطمه زهرامراسم احیابودمن ازلحن مداح فهمیدم كه ...وقتی برای ذریه پاك دعاكرد ته دلم لرزیدكه این ذریه قراره باروش ماتربیت...

بی بی جان خانم من امشب اگرخدابخواهدبه پابوست میایم بعدازیك ماه دوری...شوق دارم ...دوریت سخت بود... كمكم كن مثل همیشه...فاطمه بانو رابه دامان پرمهرت می سپارم

١٦ اذر١٣٩٣ ؛اولین باری كه خودت به تنهایی بلندشدی و چندثانیه ایستادی واولین قدمای بدون كمك را رفتی خدایا به خاطرهمه نعمتهای بی منتت شكر

خدایاخودت گفتی ان مع العسریسرا...بیصبرانه منتظریسرهای بعدازعسرهای این روزهایم هستم...

نمیدونم چندبار؟؟؟؟؟؟ولی فكركنم یه ده بیست چهل !!!!!!!!!!باری گذاشتمت روی پام ...خواب میرفتی عمیق عمیق ولی تامیذاشتمت زمین بیدارمیشدی وبدوبدومیرفتی ومیخندیدی...دیگه واقعاصبرم داشت تموم میشدكه بالاخره راس ساعت دوبامدادخوابیدی...امیدوارم زودبیدارنشی پ.ن؛كلامابرنامه هرشبمون همینه ...یعنی فقط خدابهم صبربد ه